سه‌شنبه 07 فروردین 1403 - 26 Mar 2024
کد خبر: 26727
نویسنده: مهرداد اکبریان
تاریخ انتشار: 1402/01/30 04:42

، سالی سخت برای صنایع

مهرداد اکبریان-رئیس انجمن سنگ‌آهن ایران
، سالی سخت برای صنایع

برای رفع کمبودهای موجود در بخش صنعت، تنها راهکار موجود تقویت بخش معدن است. این کار نیاز به تقویت سرمایه دارد که یا باید از طریق دولت انجام شود یا سرمایهگذاران خارجی. روشن است هیچیک از این ۲ راه در حال حاضر برای ما ممکن نیست. نه دولت پولی دارد که در این مسیر هزینه کند و نه شرکتهای خارجی امکان حضور و سرمایهگذاری در صنعت و اقتصاد کشور را دارند. تنها راهکار موجود در شرایط فعلی آن است که به خود مردم برگردیم. در حال حاضر در کشور ما هنوز شرکتهای زیادی با سرمایههای متوسط یا اندک وجود دارند که اگر دورهم جمع شوند، میتوانند تغییرات مثبتی را در بخش اکتشافات ایجاد کنند.نکته مهم که جای خالی آن بهشدت احساس میشود، این است که باید دولت اعتماد کند. تمام مشکلی که در حال حاضر با دولت داریم، این است که در کلام با ما همراهی میکند،اما در عمل متاسفانه اعتماد لازم را به بخش خصوصی ندارد و برعکس مایل است که همهچیز را در ید قدرت خود داشته باشد که این شرایط در نهایت به ضرر خود این مجموعه تمام میشود. دولتی که میخواهد همهچیز را کنترل کند و بر همه امور تسلط داشته باشد، دیگر پویا نیست و تهی از آیندهنگری خواهد شد، چون همه توانش درگیر گذران امروز میشود. بهاینترتیب، باید مدام مراقب باشد تا ببیند هر مجموعهای چه میکند، چه کسی میبرد و چه کسی میآورد، قیمتها چه باید باشد، چه شرایطی باید برای آنها در نظر بگیریم و... .

امروز ما چارهای نداریم جز اینکه سرمایهها، نیروی انسانی و توان و بضاعت بخش خصوصی و مجموعه دولت و حاکمیت را در این زمینه دخیل و همه هموغم خود را صرف توسعه کیفی معدن و صنایع معدنی کنیم. اگر این کار انجام گیرد، حداقل میتوانیم آینده را برای خودمان تضمین کنیم. نمونه عینی معضل بیاعتمادی دولت به فعالان بخش معدن برای توسعه فولاد اتفاق افتاد. متاسفانه زمانی که فولادسازی توسعه پیدا میکرد، به موضوع تامین مواد اولیه توجه نشد. بهاینترتیب، تولید فولاد افزایش قابلتوجهی پیدا کرد. مراجعه به آمار نشان میدهد که در سال ۱۳۵۷، یعنی آخرین تولیدی که قبل از انقلاب انجام شد، کل تولید فولاد کشور ۶۸۰ هزار تن بود. در اواخر دهه ۷۰ و تا نیمه اول دهه ۸۰ ، تولید فولاد در کشور چیزی نزدیک به ۹ الی ۱۰ میلیون تن شد. در اوایل دهه ۹۰ این عدد به ۱۲ تا ۱۳ میلیون تن رسید و از سال ۹۱ تا سال 14۰۱ به بالای ۳۰ میلیون تن رسیدهایم. اگر سال گذشته قطعی برق و گاز در کشور اتفاق نمیافتاد، کارخانجات فولادسازی پتانسل آن را داشتند که تا ۴۰ میلیون تن فولاد تولید کنند که این ارقام بسیار بالا است. پس از نظر کمی رشد قابلتوجهی داشتهایم، اما معدن همپای آن رشد نکرد و کسی هم دغدغهای در این زمینه نداشت. یعنی معدن را بهعنوان یک نهاده صددرصد موجود که همیشه میتوان به آن رجوع کرد، در نظر گرفتند که بهطورقطع کار اشتباهی بود.

اگر همچنان دغدغه اصلی رکورد زدن کمی مطرح باشد و اینکه امسال ۳۰ میلیون تن و سال دیگر ۴۰ تا ۵۰ میلیون تن تولید کنیم، قطعا بهزودی دچار مشکل میشویم و تنها دستاورد آن، این خواهد بود که بار نگرانیهای ما را افزایش میدهد و ناچار باید مرتب محاسبه کنیم که چقدر در زمینه سنگآهن، انرژی و... کمبود داریم و جز این، هیچ دستاورد دیگری نخواهد داشت.فکر میکنم این رویه یکبار دیگر باید موردبررسی قرار گیرد و دولت و حاکمیت تجدیدنظری کلی و عمده در این زمینه داشته باشند.وضعیت معدن و صنایع معدنی در امسال برمیگردد به اینکه آیا این تغییر مسیر اتفاق میافتد یا خیر؟ اگر اتفاق بیفتد، میتوان چشمانتظار اتفاقات و تحولات مثبت بود، اما اگر این تغییر رخ ندهد، نهتنها هیچ چشماندازی وجود ندارد، بلکه فکر میکنم سال ۱۴۰۲، شرایط بسیار سختتری پیشرو داشته باشیم.

 


نویسنده:
کپی لینک کوتاه خبر: https://rouzegaremadan.ir/d/488gbn